Elektrownia ma moc 140 MW. Z czterech turbozespołów dwa o łącznej mocy 96 MW produkują energię, dwa dalsze (40 MW) w dzień wytwarzają energię, a w nocy pompują wodę z Jeziora Myczkowieckiego do Solińskiego.
Stworzenie tak olbrzymiego Jeziora jak Solińskie wymagało zalania terenów kilku wsi. Pod wodą znalazły się: Solina, Teleśnica Sanna, Horodek, Sokole, Chrewt i duża część Wołkowyji.
W latach 1961 – 1968 zrealizowana została kolejna, z planu perspektywicznego, budowa Elektrowni i Zapory Wodnej Solina.
Stopień ten przewidziany był jako największy i najwyższy w planowanej kaskadzie 16 elektrowni. Posiada ona bardzo duże znaczenie dla gospodarki narodowej, gdyż jest kluczowym obiektem gospodarowania wodami powierzchniowymi w Polsce południowo-wschodniej.
Do podstawowych efektów, które były brane pod uwagę przy podejmowaniu decyzji o realizacji Soliny należały:
- względy energetyczne
- ochrona przed powodzią oraz podwyższanie przepływów minimalnych
- powstanie bazy dla hodowli ryb
- pobór wód dla celów komunalnych
- powstanie warunków dla organizowania wypoczynku, sportów wodnych, rozwoju turystyki.
W wyniku 7 lat budowy Elektrowni Wodnej Solina przegrodzono rzekę San zaporą betonową typu ciężkiego o wysokości 82 m, długości 664m i kubaturze 760.000 m3, przez co powstał zbiornik wodny, największy spośród ponad pięćdziesięciu sztucznych zbiorników w naszym kraju o pojemności 497 mlnm3 przy powierzchni zalewu 2200 ha, przy czym długość zalewu wzdłuż Sanu – 26,25 km, a wzdłuż Solinki (drugiej odnogi zalewu) – 14 km.
Maksymalna głębokość zbiornika (przy zaporze) – 60 m. Wewnątrz zapory na 4 poziomach biegną galerie komunikacyjno-kontrolne o łącznej długości 2073 m. Zapora posiada 3 sekcje przelewowe z przelewami służącymi do zrzutu wody jałowo. W sekcjach przelewowych znajdują się również dwa upusty denne.
W sekcjach zapory przylegających do elektrowni wodnej zabetonowane są rurociągi stalowe doprowadzające wodę do turbin elektrowni; średnica rurociągów - 2 nitki po 6 m, 2 nitki po 4 m.
